Dobierany warkocz wywinięty na wierzch

Cześć!

Kolejna szybka fryzura, tym razem robiona koleżance do pracy! We wcześniejszych postach mogliście znaleźć również warkocz wywinięty na wierzch zrobiony przeze mnie na samej sobie.

Nie jest on trudny do zrobienia i działa na tych samych zasadach co zwykły warkocz, czyli układamy 3 pasma i zamiast wywijać je 'do góry' zawijamy w ten sam sposób tyle ze 'pod spód'. Spróbujcie, jak za pierwszym razem nie wyjdzie to nic, nie dajcie się opuścić motywacji! ;)

Mobbing w Bydgoszczy

       Mobbing

jW ostatnim czasie coraz wyraźniej można zaobserwować wzrost społecznego zainteresowania problemem nękania psychicznego w miejscu pracy. Przejawia się ono w coraz większej ilości programów telewizyjnych i radiowych, artykułach prasowych i internetowych poświęconych tej tematyce. Zjawisko to nazywane jest mobbingiem. Mobbing jest to psychiczny terror stosowany w pracy, który angażuje nastawienie i „nieestetyczne komunikowanie się”, systematycznie podtrzymywanie przez jedną bądź kilka osób w stosowaniu do innej, co w konsekwencji spycha ofiarę do pozycji uniemożliwiającej jej efektywną obronę. Sytuacja ta występuje bardzo często (przynajmniej raz na tydzień) oraz przed dłuższy okres (przynajmniej przez pół roku).[1] Taką definicję mobbingu stworzył Leymann, który zwraca uwagę na formę, jaką przybiera mobbing, mianowicie na „nieetyczne komunikowanie się”. Jest to komunikowanie pozbawione szacunku, które niejako „zamraża” sytuację, w której jedna osoba posiada status ofiary, zaś inna agresora. 

    Wrogie działania mogą mieć bezpośredni, lecz także pośredni charakter. Mobbing jest działaniem wymierzonym zazwyczaj w określoną osobę tak, więc jest długotrwałym, eskalacyjnym konfliktem obfitym w czyny mające na celu nękanie, systematycznie wymierzone w osobę będącą celem. Status ofiary jest „niekadencyjny”, jest to zazwyczaj ta sama osoba bądź grupa osób, które podlegają wrogiem działaniom w miejscu pracy. Status osoby, która skupia na sobie nieetyczne zachowania agresora lub taż grupy agresorów, jest z reguły znana wszystkim z jej najbliższego otoczenia. Stale Einarsen,[2] który w swojej definicji mobbingu, zwracając uwagę na jego właściwość, mianowicie opiera się ona na bezustannej ekspozycji ofiary na agresywne zachowania oprawcy. Kategorie, jakie mogą przyczynić się do powstania konfliktu to w szczególności; płeć, wiek, niepełnosprawność, rasa, religia, narodowość, przekonania polityczne, przynależność związkowa, wyznanie, orientacja seksualna czy forma zatrudnienia. Nie ulega wątpliwości, że zjawisko mobbingu[3], obejmujące prześladowania i różne form szykan, zarówno wśród dzieci jak i dorosłych, istnieje od bardzo dawna, może nawet od zawsze.[4] Mobbing polega na szykanowaniu jednostki, zazwyczaj przez grupę. Prześladowania te mogą przyjmować formę pośrednią lub bezpośrednią, do przemocy fizycznej włącznie, mogą jednak ograniczać się do gorszego traktowania. Często przybiera postaci wyizolowania jednostki z grupy wbrew jej woli. Interpretacja zjawiska mobbingu jest trudna, gdyż w literaturze przedmiotu nie istnieje jednoznaczność definicji mobbingu. Każdy z badaczy przyjmuje swoją własną definicje i na jej postawie interpretuje zjawiska związane z nękaniem psychicznym w miejscu pracy. Problem niejednoznacznej definicji wyrasta z faktu, że mobbing pozostaje zjawiskiem, na który wpływ ma wiele różnych czynników, z których tylko części można się domyślać, a zaś nie wszystkie da się zbadać.

    Szykany w miejscu pracy mogą przejawiać się np. przez atmosferę w miejscu pracy jak głupie docinki czy okazywanie niechęci, niepieniężne kary, ograniczenia i represje, czyli zmuszanie do pozostania po godzina czy zrobienie czegoś wbrew przepisom, następnie zastraszanie zwolnieniem z pracy czy bezzasadne krytyki.Do przejawów najeży również złe traktowanie przez przełożonych, bezzasadne pozbawienie premii, nagród, części wypłat czy donosicielstwo i pomówienia. W rozdziale Teoretyczne Aspekty Mobbing[5]  autor wyróżnia taktyki mobbing w tym taktyka upokorzenia, czyli nieuzasadniona krytyka, publiczna upokorzenie, oczernienie. Taktyka zastraszania, czyli ustne groźby, terror telefoniczny, używanie wulgaryzmów, taktyka pomniejszenia kompetencji, czyli niejednoznaczne, sprzeczne polecenia, nielogiczne odmowy próśb, izolacja i wiele innych zachowaniach zaliczających się do mobbingu. Takie zachowania maja zły wpływ na ofiarę. Zaczyna popadać ona w „patologię samotności”, która niszczy wszystko, na co człowiek pracuje w ciągu swojego życia. Zdecydowanie mobbing źle wpływa na miejsce pracy, powodując absencję chorobową, fluktuację kadr, czyli zmniejszenie efektywności i motywacji do wykonywanych zadań. Wpływa na rodzinę, ofiara przybiera licznych konfliktów jest bezsilna. Mobbing wpływa na stan zdrowia jak stres, depresja, choroby psychosomatyczne. Wpływ na to również na jednostkę jak alienacja z własnego wyboru lub ze strony przyjaciół. W literaturze można spotkać się z następującymi rodzajami manipulatorów jak manipulator życzliwy, nieśmiały, uwodziciel, altruista, wykształcony czy dyktator. Tacy manipulatorzy posługi ja się spojrzeniem, słuchaniem awersyjnym, poziomem głosu, gestami manipulatora czy wyrazem twarzy. Jedną z metod badania występowania mobbingu jest kwestionariusze badawcze oraz ankiety.  Zawierają one zazwyczaj listę wielu pytań odnośnie do określonych sytuacji związanych z lobbingiem wraz z uwzględnieniem częstotliwości ich doświadczania przez badacza. Kolejnym sposobem badawczym jest studium przypadku.[6] Za względu na specyfikę tej techniki znajduje ona wykorzystanie wśród zainteresowanych dogłębną diagnozą sytuacji w organizacji, w której dochodzi do ataków przemocy. Wywiady oraz wywiady zogniskowane.[7] Technika to nie jest często wykorzystywana w badaniach, choć jest w stanie dostarczyć wielu informacji odkrywanych w toku wzajemnej rozmowy uczestników. Oprócz wywiadów jest również obserwacja, który rzadko przynosi oczekiwane efekty, gdyż jedna ze stron w czasie badania odgrywa Olę społeczne społeczną, która nie pozwala obiektywnie spojrzeć na sytuację. Pozostałe techniki to Critical Incident Technique[8] i Bubble dialogue.[9] Aspekty prawne stanowią jedynie zbiór przepisów, na które ofiara może się powołać w razie potrzeby. Sprawa osoby mobbingowanej jest zazwyczaj trudna i zawiła. Współcześnie w Polsce zaobserwować można rozkwit instytucji zajmujących są udzieleniem pomocy i wsparcia ofiarom przemocy w miejscu pracy. Niezależnie od charakteru swojego przeznaczenia czy są to Stowarzyszenia Antymobingowe czy Okręgowe i Powiatowe Inspekcje Pracy, każdy z tych podmiotów na swój sposób pomaga w walce z lobbingiem.   Z wyników, jakie podaje Europejska Fundacja na Rzecz Poprawy Warunków Życia i Pracy[10] wynika, że mobbing najczęściej występuje w takich sektorach jak hotelarstwo i restauracje, służba zdrowia i edukacja. Stowarzyszenie Antymobbingowe znajdujące się w Bydgoszczy na ulicy Kapuścińskiej udostępniło statystyki osób, które najczęściej zgłaszają się o pomoc. 35.14% osób zgłaszających problem to sektory prywatne, 26,65% należy do oświaty a 10,04% do Administracji. Reszta statystyk należy do instytucji świadczących pomoc społeczną, instytucji kulturowe, służba zdrowia i służba mundurowa.

Osoba szykanowana w procesie mobbingu ma obecnie przed sobą jedynie dwa wyjścia- obronić własną godność i cześć za cenę utraty miejsca pracy i zajmowanego stanowiska lub pozostać na miejscu pracy tracąc własną godność, płacąc za to cenę własnego zdrowia fizycznego i psychicznego a często także narażając na zaburzenia relacji w środowisku własnej rodziny.

  

Praca autorska, zakaz kopiowania.

BIBLIOGRAFIA:

1.       Olweus D., Mobbing. Fala przemocy w szkole. Jak ją powstrzymać?, Warszawa 1998.

2.       Kokot A., Mobbing Zagrożenie życia Zawodowego Pracownika, Bydgoszcz 2011.

3.      Chomczyński  P., Mobbing w pracy z perspektywy interakcyjnej, Łódź 2008.

---

[1] P. Chomczyński, Mobbing w pracy z perspektywy interakcyjnej, Łódź 2008, s. 68.

[2] Ibidem, s. 69.

[3] D. Olweus, Mobbing. Fala przemocy w szkole. Jak ją powstrzymać?, Warszawa 1998, s 11.

[4] Ibidem, s. 11.

[5] A. Kokot, Mobbing Zagrożenie życia Zawodowego Pracownika, Bydgoszcz 2011, s. 35-39.

[6] Z ang. Case Study. Jeden ze składników badania nękania psychicznego, obok kwestionariuszy, ankiet czy wywiadów.

[7] P. Chomczyński, Mobbing w pracy z perspektywy interakcyjnej, s. 80.

[8] W Polsce znana jako Technika Zdarzeń Krytycznych.

[9] Zob.: Mobbing w pracy z perspektywy interakcyjnej. Piotr Chomczyński, Łódź 2008, s. 82.

[10]Ibidem, s. 85.

Inspiracja z kamieni

Cześć!

Nie sądziłam, że z kamieniami można zrobić tak interesujące ozdoby! Z pewnością, jak pojadę nad morze rozejrzę się za kamieniami i spróbuje skopiować któryś z pomysłów, choć jestem pewna, że mój talent do malowania będzie znaczną przeszkodą...

Świetny pomysł za 'wycieraczkę'

Księga dla gości

Źródło: www.google.com, www.zszywka.pl, www.pinspire.pl/

Komedia w starożytnej Grecji i Rzymie na przykładzie jej twórców Arystofanesa i Plauta.

Starożytna publiczność poza tragedią i dramatem satyrowym oglądała na scenie również komedię. Komedia starogrecka ukształtowała się w V wieku p.n.e. Stała się jednym z podstawowych gatunków dramatu starożytnej Grecji, traktowanym, jako opozycyjny do tragedii. Badacze wyróżniają trzy etapy rozwoju komedii starogreckiej: staroattycki, średni i nowy. Pierwsze komedie powstały w Atenach z pieśni chóralnych i dramatycznych scenek rodzajowych, zlały się wiec w niej pierwiastki attyckie i doryckie. Komedie grecka powstała z ludowych obyczajów i obrządków. Pierwotna komedia posiadała charakter polityczny, jak i również z upływem lat biologiczny, baśniowy, obyczajowy, zawierający krytykę literacką, poruszające problemy związane z sofistyką i tzn., nowymi prądami, utwory zawierające parodie mitów oraz tragedii. Komedia tzw. stara chętnie posługiwała się parodia, obscenami, przedstawieniem świata na opak, była silnie łączona z rzeczywistością i aktualnymi wydarzeniami w kraju. Z wczesnego okresu rozwoju komedii zachowały się tylko dzieła Arystofanesa. Napisał ich 40 w latach 427-387[1], tylko 11 posiadamy dziś w całości.

Znajomość wsi, przyrody, doli attyckich wieśniaków, przebija z całego późniejszego dzieła komediopisarza. Arystofanes nie posiadał wielkiego wykształcenie literackiego i muzycznego, mimo iż jego nauka przebiegała w Atenach. Nie osiągając jeszcze pełnoletniości pisał komedie, jako osiemnastoletni młodzieniec, które wystawiane były na scenie attyckiej przez innych. Motorem akcji w jego twórczości są najczęściej dwa czynniki, silnie związane życie rodzinne, oraz stosunki majątkowe i miłość. Zależności ich jest najczęstszą osnową dramatycznej fabuły, miłość młodych nierównych stanem i majątkiem, po perypetiach i intrygach zakończona szczęśliwie, jest odmienianym na setki sposobów wykorzystanym wątkiem, przez innych twórców nawet do dzisiejszych czasów.

Komedia w formie, jaka znamy posiada chór i dialogi jest wiec zbudowana podobnie do tragedii, natomiast różnią jest pozostała po dawnej komedii chóralnej parafraza. Według Mari Cytowskiej i Hanny Szelest składa się ona z siedmiu części:

„Trzech astroficznych i czterech zawierających parę pieśni (oda, antoda) i parę odpowiedzi (epirrema, antepirrema). Początkowo komedia kończy się ‘komosem’. Trzecią częścią jest ‘agon ‘– spór. Niegdyś był to spór dwóch półchórów; po wprowadzeniu aktorów, tak jak w scenkach doryckich, agon prowadziły już postacie komedii.”[2]

W komediach Arystofanes krytykował stosunki polityczne i społeczne. W sztukach swoich występował kategorycznie przeciwko wojnie niszczącej biedniejsze warstwy społeczeństwa, przede wszystkim rolników. Atakował polityka Kleona, przeciwnika pokojowych relacji ze Spartą w czasie wojny peloponeskiej. Sprawia pokoju, która dla samego pisarza była bardzo istotna, kiedy Ateny prowadziły wojny ze Spartą, zwrócone są trzy z jedenastu komedii Arystofanesa, a więc „Acharnejczycy”, „Rycerze” i „Lizystrata”. To jedna z trzech grup, na jaką możemy podzielić komedie Arystofanesa. „Acharnejczycy” to najwcześniejsza z zachowanych komedii. Napisana została w szóstym roku wojny. Komedia Arystofanesa ma na celu zjednanie dla idei pokoju mieszkańców tej gminy. Głównym bohaterem sztuki jest Dikajopolis, który stęskniony za normalnym, spokojnym życiem postanowił przywrócić pokój. Bożek przynosi mu w trzech butelkach próbki pokoju: na lat pięć, na lat dziesięć i na lat trzydzieści. Nabywa, więc dla siebie pokój trzydziestoletni. Dikajopolis korzysta z dobrodziejstw swojego pokoju, urządza święto Dionizosa. Sam bogaci się i swobodnie prowadzi handel, inni natomiast musza znosić niewygody wojny. Narzeka na nie nawet wódz Lamac, który jest postacią autentyczną, warto jednak wspomnieć, że autor nie ma na celu ośmieszenia wroga, jako osoby, tylko, jako wojownika, owym wojownikiem mógłby być każdy. Podobne tendencje jak „Acharnejczycy” prezentuje komedia „Pokój”. Sztuk tą uczcił poeta zbliżający się moment zawarcia pokoju – tzw. Pokoju Nikiasza, z 421 r.[3] Za komedie „Acharnejczycy” Arystofanes otrzymał pierwsza nagrodę[4], co świadczy o nastrojach zmęczonej wojną peloponeską, wzdychającej do pokoju publiczności ateńskiej.

W drugiej grupie komedii na pierwszy plan wysunęły się problemy polityki wewnętrznej, związane z koncepcja państwa oraz zagadnieniami społecznymi i gospodarczymi. W tym nurcie twórczości znajdują się takie komedie jak: „Osy”, „Ptaki”, „Sejm niewieści” i „Plutos”. Jednym z tych zagadnień jest przerost sądownictwa, który mamy przedstawiony w komedii „Osy”. Chór przebrany za osy, od których pochodzi tytuł utworu, przybywa na ratunek Filokleonowi, który został uwięziony w domu, przez własnego syna, za to, że za dużo czasu przebywał w sądzie. Bdelykleon, który jest wrogiem sądownictwa ludowego i postanawia przemówić wszystkim do rozsądku. Próbuje wykazać, że z zachowania ojca (i jemu podobnych) ciągną zyski przede wszystkim wysoko postawieni urzędnicy i politycy, którzy biorą łapówki, dzięki ustawionym procesom pozbywając się politycznego rywala. Dochodzi do obustronnego porozumienia, ojciec pozostaje w domu pod warunkiem zorganizowania sądu domowego i sądzenia zwierząt oraz niewolników. Sytuacją komiczną jest to, że sąd odbywa się nad psem, Labesem, który ukradł innemu psu kiełbasę. Można się tu doszukiwać wątku Kleona i Lachesa, których proces w rzeczywistości miał się odbyć. W komedii Arystofanesa, Pier zostaje uniewinniony, gdyż Filokleonow został zmylony przez swojego syna i pomylił urny z głosowaniem. Ojciec był gotowy poddać się synowi.

Ostatnim nurtem twórczości są komedie „Chmury”, „Tesmoforie” i „Żaby”. W utworach tych na pierwszym planie znajdują się problemy wychowania, kultury i literatury. „Chmury” są krytyką nowoczesnych systemów naukowych i pedagogicznych sofistów, których przedstawicielem w sztuce jest Sokrates niemający jednak w rzeczywistości z sofistami wiele wspólnego. Można też „Chmury” nazwać komedia o złych stosunkach nowomodnego wychowania młodzieży.

Sztuki Arystofanesa pełne są ciekawych koncepcji, fantastycznych rozwiązań przy równoczesnym realizmie w odtwarzaniu życia ówczesnych Aten. Poeta uważa się za obrońcę tradycji, dawnego wychowania, dawnej wiary bogów, starej literatury. Atakuje wszelkie nowinki w filozofii i piśmiennictwie. Równocześnie śmiało wytyka słabości ustroju, z odwagą atakuje demagoga Kleona w momentach jego największej popularności. Widzi ucisk sprzymierzeńców Aten, spychanych do roli poddanych, jako miłośnik pokoju pokazuje na scenie, że wojna bogatych dostawców broni jest udręczeniem dla reszty obywateli, przede wszystkim dla ludności chłopskiej. W swoich komedia Arystofanes głosi śmiało program odbudowy i to we wszystkich istniejących dziedzinach naukowych, nie pomijając filozofii i literatury. Jego komedie literackie trzeba uznać za początek krytyki literackiej. Na Arystofanesie kończy się wielka komedia staroattycka. Upada ona wraz z upadkiem demokracji ateńskiej.

Jednym z rzymskich poetów komediowych jest autor zachowanych 21[5] sztuk Titus Maccius Plautus, przedstawiający greckie stosunki społeczne. Jako wędrowny aktor dotarł do Rymu i zaczął pracę literacką od imitacji greckich tekstów komediowych. Komedie Plauta były wzorowane na komediach nowoattyckich, przede wszystkim Menandra, Difilosa i Filemona. Jeśli pierwowzór autor uważał za trudny dla rzymskiej publiczności, stosował liczne zmiany. Tworzył też nowa komedie, łącząc kilka sztuk greckich w całość. Opuszczał jedne elementy, inne poszerzał. Zamiast niepodobających się publiczności rzymskiej długich dialogów z oryginałów wprowadzał partie śpiewane. Mając talent komiczny oraz zdolność obserwacji życia szybko przeszedł do własnego rozwijania tematów obyczajowych. Chętnie tworzył sytuacje farsowe, obficie wprowadzając do fabuły taniec i muzykę komponował coś na kształt prymitywnych operetek lub wodewilu. Akcja komedii Plauta odbywała się w środowisku greckim, ale autor wprowadził liczne wzmianki o rzymskich obyczajach, urzędach, bóstwach, kalendarzu, potrawach, miejscowościach. Mówił o życiu miejskim, o instytucjach cywilnych i wojskowych itp., włączał do tekstów rzymskie formuły sakralne i prawne.

O stylu komedii nowattyckiej różni Plauta styl i język. Jest on jedynym tego typu świadectwem mowy potocznej. Istota komizmu Plauta tkwi w zastosowaniu samodzielnych, jemu tylko właściwych scenicznych chwytów. Mają one na celu ożywienie akcji, wprowadzenie życia, werwy, dowcipu, komiczności, karykatury, groteski. Komedie Plauta obfitują w żarty i dowcipy o czysto rzymskim charakterze. Dla pobudzenia akcji, autor wprowadza sceny nieporozumień, bijatyki, scysji, kpin. Owe sceny są niezbędne dla rozwoju dynamiki utworu, jak i również ich celem jest doprowadzenie do śmiechu na widowni.

Komedie rzymianina dadzą się podzielić na kilka odmian. „Amfitrion” zaliczymy do komedii pomyłek. Jej wątek został oparty na opowieść i o romansie Jowisza i Alkmeny. Jowisz przybiera postać męża Alkmeny, króla Teb Amfitriona. Na scenie pojawiają się dwie pary sobowtórów: Jowisza i Amfitrion oraz Merkury i sługa Amfitriona, Sozja. Podobny schemat kompozycyjny ma komedia „Bracia”. Działanie rozdzielonych się braci-bliźniaków prowadzi do komicznych komplikacji małżeńskich. Plaut podstawia w akcji jedną postać pod drugą, operując sobowtórami, co komplikuje sytuacje i jest głównym źródłem komizmu. W Braciach, żeby doprowadzić do większych nieporozumień, obu bliźniaków obdarzył Plaut tym samym imieniem. Menechmus II, poszukujący swego zaginionego w dzieciństwie brata, pojawia się (nie wiedząc o tym) w jego domu. Wszyscy domownicy, nie wyłączając żony i hetery Erotium, biorą przybysza za swego pana Menechusa I spotykają się. Po wielu komicznych scenach następuje konfrontacja, Menechmus II i Menechmus I spotykają się ze sobą. Po wzajemnym rozpoznaniu, oboje postanawiają wrócić do ojczystego domu.

Plaut w swoich komediach często skupia się na zawartej intrydze jak np. „Strachy”, „Epidikus”, „Kasina”. W tego typu komediach prowadzącym akcję jest zazwyczaj niewolnik pomagający swojemu panu wyplątać się ze skomplikowanych sytuacji. Jego komedie są również oparte na motywie rozpoznania. Przedstawiał pozornie sobie dwie obce osoby, które dopiero w finale sztuki dowiadywały się o łączącym je pokrewieństwie. Tego typu komediami są m.in. „Lina” i „Komedia skrzynkowa”. Kolejnym tematem jego sztuk są zwykle perypetie lekkomyślnych, zakochanych lub niezaradnych bohaterów. Bohaterami komedii Plauta są zawsze skonwencjonalizowane postaci, które występują, jako typy przyporządkowane maskom, zwanym personae. Najczęściej pojawiające się w sztuce maski, czyli personae dramatis to: starzec, młodzieniec, panna lub hetera i oczywiście niewolnik.

Zasługą Plauta jest przede wszystkim dostarczenie zbioru fabuł i intryg, a także szerokiej gamie postaci, wyposażonych w wady ludzkie, którym łatwo nadać kształt karykatury. Jego sztuki są niewyczerpanym źródłem śmiesznych chwytów, przebrań, omyłek, teatru w teatrze, nieporozumień oraz gier miłości, zazdrości i głupoty. W każdej z tych dziedzin Plaut stworzył komedię.

Trzeba także dodać, że tuż obok Plauta w komedii rzymskiej, miejsce zajmuje Terencjusz. Obaj pisarze konkurowali między sobą w dziełach ich następców, a Plaut ową rywalizację wygrywał. Jego sztuki stanowiły pewien wzór komediowy, w którym postaci pełniły z góry nadaną rolę w rozwoju intrygi. Sztuki Plauta stały się ponadto skarbnicą chwytów teatralnych, możliwych do wykorzystania bez powielania fabuły, z której pochodzą. Mnóstwo tam przebieranek, podszywania się pod inną postać i temu przede wszystkim Plaut zawdzięcza swą przewagę nad Terencjuszem.

Plaut był największym komediopisarzem rzymskim. Takiego jak on uznania publiczności nie zdobył już Cecyliusz Stacjusz, wyzwolony niewolnik z Mediolanu, piszący również palliata. Z jego bogatej twórczości znamy tylko 42 tytuły komedii i trochę fragmentów. Jego twórczość charakteryzuje wysoki stopień stylu potocznego, nie stroni też od wyzwisk i obraźliwych przezwisk. To nie znaczy, że język komediopisarza był wulgarny lub pospolity. Obfituje, bowiem ona w synonimy, metafory, komiczne zniekształcenia, wykorzystujące homonim, paronomazję do osiągnięcia wspaniałych efektów dramatycznych i humorystycznych. Można by powiedzieć, że Plaut był prawdziwym mistrzem konceptu. Z kolei Arystofanes łączy jaskrawy komizm z subtelnym liryzmem, pomysłowością fabularną z zacięciem satyrycznym. Budowa ich jest dość luźna w sensie konstrukcyjnym. We wcześniejszych komediach istotną funkcję kompozycyjną gra parabaza, tj. przedmowa do publiczności, poruszająca w szczególności aktualne tematy. W późniejszej twórczości znaczenie parabazy znika.

Być może wynika to z tego, że między Arystofanesem, a Plautem znajduje się kilkuletnia różnica wiekowa, natomiast na przykładach przytoczonych komedii, śmiało można powiedzieć, że publiczność jak i twórczość obu komediopisarz różniła się. Arystofanes w swoich dziełach chciał nie tylko zapewnić rozrywkę mieszkańcom Grecji, ale również i przede wszystkim głosić swoje zdania i poglądy na ówczesną politykę. Po przez nadanie komediom wątków politycznych i społecznych, Arystofanes mógł wytykać błędy władzą w państwie i uzmysławiać je widowni w sposób jak najbardziej komiczny. Natomiast odbiorcy, reagując śmiechem zgadzali się z autorem. W komediach Plauta dominują raczej tematy lekkie, humorystyczne. Jeśli chodzi o głębsze doszukiwanie się morałów czy przesłanek politycznych, będzie to ciężkie zadanie. Rzymski pisarz miał celu przez wszystkim rozrywkę i odpoczynek, nie widział potrzeby mieszania w to polityki kraju. Sądząc z reakcji widowni, komedie Plauta cieszył się popularnością tak jak i sam artysta. Jego genialność w żartach i grach słownych całkowicie podobała się widowni. Widownia Grecja natomiast, śmiechem okazywanym przy wystawianiu komedii „Acharnejczycy” przejawiali sprzeciw toczącym się wojnom politycznym jak i stosunkach politycznych, czy zasadach społecznych. Pierwszym celem komedii, była zabawa, warto tu jednak zauważyć, że komedie Arystofanesa, przykazywały również pewne wartości i dotykała tematów społecznych. Poniekąd taka tematyką pisarz rozwijał swoich widów i sprawiał, że mimo zawartego humoru, ludzie zastanawiali się nad sensem i treścią przedstawianych im komedii.

Praca autorska, zakaz kopiowania. 

---

[1] L. Eustachiewicz, Antologia literatury powszechnej, Warszawa 1968, s 50

[2] M. Cytowska, H. Szelest, Historia literatury starożytnej, Warszawa 2006, s 60

[3] Tamże, s 61

[4] Tamże, s 61

[5] T. M. Plautus, Komedie: Dwie Bakchidy, Jeńcy, tom III, Warszawa 2004, s 11

BIBLIOGRAFIA

1. Plaut, Komedie: Żołnierz samochwał, Amfitrion, tom I, Warszawa 2002.
2.  Plaut, Komedie: Osły, Misa pełna złota, tom II, Warszawa 2003.
3.  Plaut, Komedie: Dwie Bakchidy, Jeńcy, tom III, Warszawa 2004.
4. Arystofanes, Komedie, Wrocław 1991.
5. Cytowska M., Szelest H., Historia literatury starożytnej, Warszawa 2006.
6. Cytowska M., Szelest H., Literatura grecka i rzymska w zarysie, Warszawa 1981.
7.  Eustachiewicz L., Antologia literatury powszechnej, tom I, Warszawa 1968.
8.  Kubiak Z., Literatura grecka i rzymska, Warszawa 1999.
9. Turasiewicz R., Problemy antycznej ironii, Warszawa-Kraków 1983, zeszyt 47.

Ręczne zakładki do książek, zrób sama!

Cześć wszystkim!

Lubicie czytać książki? Ja uwielbiam <3 Właśnie kończę "Pięćdziesiąt twarzy Greya" i zaraz zabieram się za ukochaną trylogię Pieśni Lodu i Ognia a mianowicie tom "Uczta dla wron. Cienie śmierci". Niestety w czasie sesji ciężko jest pogodzić takie przyjemności z nauką, więc będę musiała odłożyć książki na bok i wrócić do nich na początku lutego. 

Jako, że jestem bardzo roztrzepaną dziewczyną zwykle za zakładkę od książki służy mi wszystko. Od rachunku ze sklepu, papierku po cukierkach do ulotkę z kina czy w końcu typową zakładkę do książki, którą i tak za chwilę gubię. Wynika to z tego, iż zwykle czytam więcej niż jedną czy dwie książki i czasem zamieszam się w tym wszystkim.

Dziś chciałam Wam jednak zaproponować kilka fajnych zakładek, które możecie zrobić sami! Po co wydawać pieniądze na zakładkę skoro można ją łatwo zgubić jak często bywa za mną? A papierek od cukierka Was nie zadowala? Oto pomysły dla Was!

Zdjęcia pochodzą z internatu i grafiki www.google.pl

Moja inspiracja

      Witajcie. Ja pisałam jeszcze w ubiegłym roku (haha) od 16 grudnia stosuje odżywkę Eveline 8w1 <zobacz>, samą lub pod lakier. Powiem, że paznokcie wyglądają naprawdę ładnie, ale jeśli chodzi o płytkę to nie poprawiła się ona zbytnio. Wciąż maluję paznokcie by zakryć niedoskonałości takie jak rozdwajająca się płytka.

Pomysł na paznokcie

Sposób na malowanie paznokci.

   Dziś trochę inspiracji jeśli chodzi o paznokcie. Zaprezentuje kilka sposobów na proste aczkolwiek efektowne malowanie paznokci. Jeszcze nie wszystko wypróbowałam, ale jak tylko będzie okazja nadrobię zaległość i uzupełnię post. Niektóre pomysły są naprawdę całkiem dobre i proste, dlatego to właśnie je wybrałam.

W pojemniczku jest alkohol. Próbowałam z wodą utlenioną, ale nie bardzo wyszło.

Jak zrobić serduszko z lakieru do paznokci.