Jako poetka Komornicka
manifestuje dramatyczny konflikt miedzy dręczącym przekonaniem, że życie jest
pozbawione sensu, bo świat jest pusty, nie ma Boga ani oparcia w żadnych
ideałach, a niezwykle silną wolą życia. Jej poezja czerpie wątki z autoanalizy.
Dramatyczność tej autoanalizy wynika nie tylko z nierozwiązywalnej sprzeczności
między chęcią życia i przekonaniem o jego bezsensie, ale także ze świadomości,
jak trudno się zdobyć na postawę heroiczną w życiu. Badacze twórczości
Komornickiej mówią o jej prekursorstwie wobec ekspresjonizmu, o skłonności do
charakterystycznego dla ekspresjonizmu krzyku, hiperboli, szukania efektów
nadmiernie jaskrawych. Komornicka występowała przeciw społecznej izolacji
pisarzy, przeciw hasłu „sztuka dla sztuki”. Wyznawał witalizm nietzscheański,,
pozbawiony akcentów hedonistycznych, zbliżający się do egzystencjalizmu
(samotność człowieka w świecie bez Boga i sankcji moralnych, absurdalność
życia, którego przeznaczeniem jest śmierć). Komornicka współpracowała także z
„Chimerą” Przesmyckiego. Drukowała tam swoje utwory literackie i zajmowała się
literacką krytyką w oryginalnej prawie epigramatycznej formie.
Hej! Świetny postna :)
OdpowiedzUsuńobserwuje i zapraszam do mnie :
http://milentry-blog.blogspot.com