Równocześnie z ujawnieniem się
akcentów franciszkańskich w twórczości Staffa pojawia się umiłowanie filozofii
i poezji klasycznej. Sympatie te są szczególnie widoczne w tomach: Gałąź
kwitnąca (1908) i Uśmiech godzin (1910).
Znamiennym jest cykl śladem stopy
antycznej (Uśmiech godzin), gdzie w pełni widoczna jest tęsknota poety za
antycznym umiarem, prostotą, harmonią, pogodą ducha i równowagą psychiczną. W
ślad za klasycyzmem Staff opowiada się za wartościami uniwersalnymi i
nieprzemijającymi. Neoklasycyzm w tej poezji przejawia się też w naśladowaniu
metrum antycznego, opowiadaniu się za zwięzłością i klarownością treści,
rezygnując z barokowego przepychy na rzecz prostoty i umiaru.
0 komentarze:
Prześlij komentarz
Zostaw po sobie ślad!